De Persian Tiles van Irene
Vandaag lezen jullie een gastblog, geschreven door mijn vriendin Irene.
Lieve volgers van De Breimeisjes. Bij Akkelien zien jullie regelmatig de voortgang van de prachtige deken d'Histoire Naturelle voorbij komen. Ik vroeg me vaak af hoe je zoveel blogs over één deken kunt schrijven.
Zelf was ik al behoorlijke tijd bezig met de Persian Tiles. Toen hij af was liet ik hem natuurlijk blij, trots en ook wel een beetje opgelucht zien en toen vroeg Akkelien me om hem met jullie te delen en er een blog over te schrijven. "Huh, kan ik daar wel een blog over schrijven?" Ik bedacht dat ik er maar één en geen wekelijkse blog mee hoefde te vullen. Ondertussen gingen mijn gedachten al met het idee aan de slag. Bijzonder, ons brein!
D'Histoire Naturelle. Persian Tiles. Wat hebben dekens vaak prachtige namen. Dit patroon is gebaseerd op tegels op een muur uit voormalig Perzië. Ontwerpster Janie Crow heeft dit omgezet in een haakpatroon. Het is een kooppatroon, online te koop bij diverse handwerkwinkels.
De deken bestaat uit 4 verschillende motieven. Het octagon staat centraal in deze deken. Je maakt er 16 van. Daarnaast worden er 9 vierkanten, 12 grote en 4 kleine driehoeken gehaakt.
Het origineel is gemaakt met Stylecraft, maar ik heb hem gemaakt met Saskia van de Wibra. Ik koos kleuren die bij de nieuwe bank pasten.
Ik begon te haken aan de deken vlak voor mijn vakantie in 2019. Ik weet nog dat ik eerst een tijdje in de Ardennen was en naast gewoon vakantie vieren, twee opdrachten had: leren voor mijn opleiding (hier lees je daar meer over, ik schreef al eens eerder een gastblog) én haken aan mijn deken. Ik begon met de makkelijke granny's en haakte stapeltjes van 9 vierkanten en 9 grote driehoeken.
Het begin was er! Ik kon niet wachten om aan de "echte" achthoeken te beginnen.
In Frankrijk was de eerste octagon af. Van een collega kreeg ik 2 tips:
1: Hecht meteen de draadjes af. Dit zijn er namelijk ontzettend veel.
2: Haak meerdere octagons tegelijk. Dan hoef je niet 16x opnieuw in het patroon te duiken.
De deken ging mee op verschillende vakanties en weekendjes weg. Thuis haakte ik uiteraard ook, maar niet heel regelmatig. Het was een prachtig project, maar schoot niet op. Hoewel het geen super ingewikkeld patroon is, moest ik me er best op concentreren.
Er moet behoorlijk geteld worden. En met een huis vol mensen valt dat niet altijd mee. Tussendoor zag ik vele leuke haakideeën voorbij komen op internet en kocht ik een paar haakboeken. Maar ik "mocht" van mezelf geen nieuw project starten voordat de deken af was. Hij werd mooi, hij was leuk. Ik moest het alleen nog even doen.
In 2021 stelde ik me echt tot doel om de Persian Tiles af te haken. Opeens kreeg ik de vaart erin. Ik haakte een aantal achthoeken achter elkaar. Het ging weer een stuk makkelijker dan daarvoor en ik had er weer super veel plezier in. Op enig moment deed ik een vervelende ontdekking. Ik had een fout gemaakt. Het was in de ronde vóór de waaiers. Omdat ik 3 achthoeken tegelijk deed, had ik ook 3 maal dezelfde fout gemaakt. Waarom ik ineens na al negen achthoeken gehaakt te hebben, het patroon anders had geïmpreteerd, is me een raadsel. Ik weet wel dat er door mijn hoofd ging dat die lastige toer nu eindelijk lekker door haakte. Ik had echt geen zin meer om alles uit te halen. Alle draadjes van de waaiers waren al afgehecht. Wie zou de fout zien? Het was toch gewoon mijn handtekening? Zijn met wat is. Goed is goed genoeg. Genoeg redenen om het zo te laten.
Vorige week haakte ik de laatste achthoek. Wat was ik blij! Het eind was in zicht. Nog 4 kleine driehoeken haken en de rand. Ik had de verschillende onderdelen al grotendeels aan elkaar gezet en eindelijk kon ik de laatste rij afmaken. Ik had zin om aan de rand te beginnen! En toen bleek dat ik nog 3 driehoeken miste. Ik keek nogmaals in het zakje waar ik ze in bewaard had. Had ik misschien nog een ander zakje? Helaas niet. Wat baalde ik! Er schoot me te binnen dat ik destijds in de Ardennen wel klaar was met de grote driehoeken omdat ik aan het echte werk wilde beginnen. Het einde was dus nog niet in zicht. Mijn man zag alleen maar voordelen. "Dan haak je nog even lekker verder en heb je straks wéér dat blije gevoel als je klaar bent met de onderdelen". Zoiets als twee keer lol van dezelfde bol.
Uiteindelijk kon ik toch alles aan elkaar maken. Tijd om aan de rand te beginnen. Hier had ik nog een creatieve keuze te maken. Volgde ik het kleuradvies van het patroon, de ietwat saaiere kleuren die ook in de driehoek zaten of ging ik voor de glittertjes?
Ik houd van vrolijkheid en probeer in alle momenten wel een "sprankeltje" te ontdekken. Het werd dus een rand met glittertjes, maar wel die met de rustige kleuren.
Afgelopen dagen ging ik met jongste zoon op bezoek bij de oudste die op een camping was met zijn vriendin. Jongste reed er naar toe en moeders was ondertussen met de rand aan het haken. Heerlijk als iedereen een rijbewijs heeft en van autorijden houdt! De volgende ochtend was ik bijtijds wakker (zoals meestal): Haaktijd! Ik zette mijn stoel daar, waar ik de eerste zonnestralen kon vangen en haakte heerlijk verder. Op enig moment zag ik dat de zon scheen op een schommelstoel die verderop stond. Wat een geweldige plek! Fluitende vogeltjes, geluidjes van een zacht klaterend fonteintje, de zon op mijn huid. Genieten met een grote G. Ik zat. Ik haakte. Ik genoot.
En toen was hij af! Twee jaar aan gehaakt. Vele plekken bezocht, vergezeld door de bollen en mijn haaknaalden en daar was dus eindelijk mijn Persian Tiles.
Ik ben er helemaal blij mee!
Dank je wel, Irene! Een prachtige deken, waar ook nog eens heel veel mooie vakantieherinneringen in verweven zitten!
Fijne dag 🍀
Liefs van De Breimeisjes 💗💗💗
Reacties zijn van harte welkom! Ik lees ze graag.
